Zou het dan toch . . . ?
Vandaag een kleine 30 km gewandeld in Waalwijk en . . . . . . . . . de Drunense Duinen. Veel motregen, modder en zand. Ik had het kunnen weten. Er waren stukken bij die niet zouden misstaan in een parkoers voor de Bossche 100.
Ik denk dat veel wandelaars – gezien het weer – mooi thuis zijn gebleven. Hele stukken geen mens in velden of wegen te bekennen; zeker niet op de 30 km. Vrij snel in het begin passeren we een kapelletje, waar ik even naar binnen stap. Een beetje ‘zegen’ van boven is nooit weg. Op het eind van de wandeling zal blijken dat dit niet helemaal voor niets is geweest. Tenminste ……
De vereniging heeft me weer verrast door mij onbekende paadjes in de route op te nemen, waarvoor dank. Ik vermoed dat ook mijn gps verrast werd, want na ongeveer ‘n uur ging ie van ‘het padje’. Na zo’n 4 km werd dit door mij opgemerkt. Op de gpstracks zijn de onbekende 3,9 km goed te zien. Waar ik gelopen heb, Joost mag het weten.
Weer geen Bossche Bollen!
Naast een rust in de Roestelberg op 10 km en een caravanrust van de vereniging op de 20 km – die deze keer heel sfeervol was aangekleed in kerstsfeer, waarvoor hartelijk dank – verder geen noemenswaardige gebeurtenissen. Of het moet het vallen van mijn mobieltje zijn, zo’n 2 km voor de finish. Het visuele resultaat was een gebarsten scherm. U wilt niet weten wat uit mijn mond kwam.
Thuis bleek gelukkig de schade mee te vallen; de beschermingfolie van gehard glas van zo’n 0,3 mm gebarsten. Maar na verwijdering van deze folie bleek het beeldscherm zelf ongeschonden de valpartij te hebben overleefd. Pffffffffffffffffffffffff . . . . . . . 
