A walk through Memory Lane

	Datum:	27 aug 2021
	Naam:	A walk through Memory Lane
	Organisator:	Me, myself and I.
	Plaats:	St Pieter, Maastricht
	Aantal km’s:	15
	Duur ±:	Iets meer dan 5 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

A Walk through Memory Lane.

Een paar dagen onder de pannen in Zuid Limburg, mijn geboortestreek. Nou heb ik er niet al te veel tijd doorgebracht – alleen de eerste 20 jaren, daarna permanent “op uitzending” in het land waar de nachten lang zijn, Noord-Brabant. Toch blijft ik mijn hart hier in Maastricht telkens verliezen.

Kerk Boven

Genoeg emo. Er is in Maastricht e.o. door de jaren heen zat veranderd en dat vraagt om een rondgang. Op St. Pieter en de nabije omgeving veel rondgezworven/kattenkwaad uitgehaald, wat de nodige herkenbare plekken heeft opgeleverd. In de wandeling van vandaag ga ik al die bekende plekjes opzoeken, voor zover dat gaat.
De start ligt bij onze familiekerk St. Pieter Boven. Ja, er is ook een St. Pieter Onder en die ligt inderdaad een stuk lager dan de eerstgenoemde. Gelukkig is de parkeerplaats nog aardig leeg. Kom je later op de dag, dan is ie vaak gevuld met auto’s van het orkest van André Rieu; die oefenen daar geregeld.

Hoeve Zonneberg

Gepakt en gezakt ga ik op weg. Al na zo’n 100 meter rechtsaf een smal paadje in op weg naar wat eens de boerderij van de fam. Crijns was. Nu heet het Hoeve Zonneberg Halverwege even van de route af, op zoek naar de voormalige grotwoning van Greetje.

De grotwoning

In de jaren ’50 in de zomervakanties daar nog wel eens geweest met Harrie Crijns , waar ik mee op school zat. Van een actieve bewoning was geen sprake meer; deels afgebroken of met een dik stalen hek de grot afgesloten.
Door, op weg naar boven, naar het plateau. Hier is de achterzijde van de boerderij van Crijns. In de zomervakanties ‘meegeholpen’ met het oogsten van tarwe, kersen plukken in de wei, varkensstal uitmesten, kijken bij het koeien melken, paard rijden zonder zadel, hooi binnenbrengen met de tractor, kijken hoe een kip zonder kop toch nog even kan blijven rennen; m.a.w. een mooie, spannende tijd voor een blaag van rond de 10 jaar.

Maar we moeten door, op weg naar Hoeve Lichtenberg. Het is een oude boerderij met ‘schietpoorten’ ! Toen waren die ook al nodig.  Op de gerestaureerde toren heb je een prachtig uitzicht over de Maasvallei, Maastricht in het noorden, het inmiddels gesloten fabrieksterrein van de ENCI en her sluizencomplex Klein Ternaaien. Ik voel me nu niet meer helemaal op mijn gemak en ga weer voorzichtig naar de begane grond. Vlakbij is een uitzichtpunt waar je een mooie indruk krijgt van het gapend gat wat door de ENCI is achtergelaten. Hoer ook een leuk gesprek gehad met een oude lokale baas Die ook het nodige kon vertellen.

Ik moet een eind terugwandelen om bij de hoeve Zonneberg de route weer op te nemen. Op deze splitsing staat een flacon opgesteld, waarbij ik gelijk moet denken aan ontsmettingszeep, wat tegenwoordig bijna normaal is. Wat blijkt, het is een zonnebrandsmeersel ……. Het moet niet gekker worden!
Weldra kom ik bij de welbekende trap, veel gezien op Facebook, maar nog nooit ‘in levende lijve’. Het overhangend plateau ga ik wel een stukje op, maar gerust ben ik niet. Het gat waar ik nu voorsta was er vroeger niet. Hier stond toen een watertoren, met daaromheen een groot korenveld van boer Crijns.

Stairway to …….

Langzaam en behoedzaam daal ik vandaag voor het eerst af in de ENCI-groeve. Op de trapleuning zijn naambordjes geplaatst, zodat je kunt zien in welk tijdperk je ongeveer zit. De mij meest bekende periode is die van de mosasaurussen in hun tropische zee. Het is wel een bijzonder gevoel; vroeger ten strengste verboden, nu mag ik er rondkijken beneden in de afgraving.

Beneden aangekomen zijn duidelijk de grote gaten in de mergelwand. Voor de duidelijkheid, toen de berg nog een berg was, heeft de lokale bevolking voor de bouw van woningen mergelblokken uit de berg gehaald. Steeds verder ging men de berg in; zo ontstonden er gangen. Jaren later is de ENCI begonnen met het afgraven van de berg waardoor de gangen aan het daglicht kwamen.
In de groeve krijg je het gevoel dat men halsoverkop is gestopt. Steile hellingen, afgewisseld met veel volgelopen afgravingen met helder water. Helaas is het zwemmen verboden. Ik blijf het allemaal heel indrukwekkend vinden.
Aan het eind van de wandelroute is er gelegenheid voor een kop koffie, maar ik volg mijn geplande route en ga via smalle paadjes door bossen richting de top van “d’n Observant”. Een ‘berg’ van steenslag afval uit de tijd dat de ENCI nog actief was.

Maar hier gaat het helemaal fout. De door mij geplande route blijkt vlak onder de top zo steil te worden, dat ik hier moet passen. Je bent tenslotte niet meer de jongste. Een kleine kaartverkenning brengt me uiteindelijk weer terug op de meer acceptabele route. De wandeling naar de top komt in de komende dagen wel weer aan de beurt.
Ondanks het bewolkte weer is het leuk druk op de berg. Zo heb ik nog een fietser de weg gewezen naar het eindpunt van het Pieterpad. Hij had daar zo’n vier dagen overgedaan. Bij een van de laatste uitkijkposten over het ENCI-gat een gezinnetje uitleg gegeven dat niet al die gaten in de wand zijn gegraven.

Fort St. Pieter

Na wat omzwervingen op het plateau op zoek naar bekende plekjes waaronder het voormalige stort van de gemeente Maastricht. In de jaren ’50 heb ik daar veel vertoefd, op zoek naar ‘mooie dingen’ die ik dan mee naar huis nam. Je mag raden of mijn moeder daar altijd blij mee was.
Ik wandel richting het Fort St. Pieter en vlei me neder met een mooi uitzicht op het fort. De enige keer dat ik daar daadwerkelijk binnen ben geweest was bij een optreden van de Hollandse band “The Outsiders” met Wally Taks als zanger.

Helaas, geen sneeuw.

Van hieruit een kleine détour over de Mosasaurusweg waar we gewoond hebben, gevolgd door een bezoek aan een ingang van het alom aanwezige gangenstelsel in de berg. Oh wéé, als mijn moeder wist dat we daar geregeld binnen probeerden te komen. Naast de ingang ligt een stijl uitgesleten paadje naar het plateau. In mijn dagen gingen we in de winter met een behoorlijke vaart via dit paadje naar beneden. Onder aangekomen vlogen we dan via de berm het veld in om daar na tig meters tot stilstand te komen.

Vandaag ga ik naar boven om vanaf het plateau nog een mooi uitzicht te hebben over Maastricht, de stad die ik al zo’n 50 jaar heb gemist.
Vanaf het plateau wandel ik rustig richting de “kerk boven” waar de auto staat. Halverwege lag op de helling de schietbaan van de voormalige Tapijnkazerne. Hier heb ik in mijn 37-jarige diensttijd eens een serie schietoefeningen gehouden met de A-compagnie vanuit het Genie Opleidingscentrum in Vught. Maar beiden, de kazerne en de schietbaan, zijn uit militair oogpunt verleden tijd.

Wat zou er bewaard worden ?

Als afsluiter ga ik nog even op zoek naar de plek waar toentertijd veel ‘katjes’ groeiden. Het pad waar vroeger de mergel vanuit de berg werd vervoerd naar schepen in het kanaal, is flink overwoekerd. Het eindigt bij de gesloten poort met het opschrift “Rijksbewaarplaats nr. 9”. Als ik me goed herinner, zou hier begin ’40 de ‘Nachtwacht’ gelogeerd hebben. Het opschrift bóven de poort laat nog weten dat het in het verleden een tunnel naar de westelijke kant van de berg is geweest. Daar werd de mergel gewonnen en door de tunnel richting oosten naar de schepen in het kanaal gebracht. Van de ‘katjes’ was niets te zien.

Nog even en ik kan mijn wandelschoenen uittrekken, m’n sloffen aandoen en mijn logeeradres gaan opzoeken. En dankbaar dat de weergoden mij deze redelijk zonnige route niet hebben verstoord. Met de Brabantse ‘Houw Doe’ ga ik op weg.