80 van de Langstraat

	Datum:	8-9 sep 2018
	Naam:	Kennedymars 80 van de Langstraat
	Organisator:	Stg 80 van de Langstraat
	Plaats:	Waalwijk e.o.
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	19u, 45m
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Wat later dan gepland een kort verslagje; in de afgelopen week geplaagd door wat ‘IT-worms’.

Straatoverleg.

Na een mooie training bij DAK, de zaterdagavond met frisse moed begonnen met deze 80. Op zoek naar mijn forum-maten, heb ik al bijna 1 km rondgelopen; niks! Uiteindelijk, helemaal achter in het klaarstaand wandelpeloton, vind ik de familie Leijtens, die ik na het startschot met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet meer zal zien. Ook is de alom aanwezige wandeljongleur weer actief en vertoont hij zijn kunsten.  Ik moet er niet aan denken …….. 80 km lang!

Ergens uit een café rolt het uitgeklede Groot Genneps Genootschap (GGG) naar buiten; Dirk en Eelko met als tijdelijk gastzangeres Rini. Het welkom is hartelijk. Klokslag 20.00 uur mogen we weg. Maar het duurt nog zo’n kwartier als we de startmat passeren.

Langs het begin van de route is het weer als vanouds; druk, succeswensen, bier en oren tuitend lawaai, AKA muziek. Middels een rondje om wat sportvelden en de Zandberg komen we weer terug in de 2 km lange straat richting finish; alleen moeten we nog zo’n 75 km doorwandelen, voordat we het echte finishgevoel mogen beleven.

Tot aan het begin van Drunen lopen we samen op, daarna loop ik weer de grote kans door familie, kennissen en collega’s te worden opgehouden. Maar dat zal geenprobleem zijn; kan ik hele stukken met muziek op mijn eigen tempo lopen en het GGG weet bijhalen. Uiteindelijk treffen we elkaar wel weer bij de grote binnenrusten.

Om 23.45 uur passeer ik op ruim 200 meter mijn eigen bedstee, maar ik kan de verleiding weerstaan en ga op zoek naar de 1^e binnenrust in de sportzaal ‘Die Heygrave’. Gezien de drukte buiten en binnen ben ik erg vroeg; erg is weinig plaats maar uiteindelijk vind ik die bij enkele bekende/beruchte* (streep door wat niet van toepassing is) W4W-forumleden uit het oosten des land. Het GGG is, na een korte blik, nog niet aanwezig.

In de hal zwaait Hans van de loopgroep Drunen de scepter. Hij heeft er helemaal zin in en begint al aanstalten te maken om de zaal te gaan opruimen. De drukte wordt zienderogen minder en als bijna-laatsten komt het GGG binnen. Hun late binnenkomst had te maken met een valpartij van Rini. Zij is dusdanig gevallen dat ze er mee stopt: balen, maar wel het enige juiste besluit.

Gedrieën gaan we weer op pad naar de 2^e binnenrust: de Overlaat. Het GGG, uitgerust met lange benen, lopen rustig van mij weg, maar zijn heel vriendelijk om “in een bushokje op de bus” te wachten: bedankt mannen.

2e Binnenrust

In Haarsteeg-De Hoeven heeft de buurt er weer een prachtig schouwspel van gemaakt. Het is dat het donker was, anders zou men zich wanen op een naaktstrand ergens in Frankrijk. Via Elshout en (weer) Drunen, waar men over een soort catwalk werd geleid, werd de 2^e binnenrust bereikt. Het GGG hadden al een zitplaats gevonden en er een voor mij gereserveerd. Het menu hier was erg uitgebreid; belegde broodjes, koffie , thee, soep en …?… (ben ik kwijt). Veel moeite had ik met de soep: het had veel weg van een bekertje warm water dat dicht in de buurt van een dooie kip had gestaan. Niet echt om van te genieten, maar oké, er zat zout in en dat kan ik wel gebruiken.

Enig moment kwam een vrijwilliger aan de tafel met het verzoek om aanstalten te maken op te stappen, want het gebouw ging zo dicht. Eindelijk, we zitten weer op schema! Na de inlevering van de tassen, gaat het nu via het Halve Zolenpad naar Waspik, waarbij men kan genieten van de stilte in Sprang. Ik zie weer de ruggen van het GGG, die met zevenmijlslaarzen voorwaarts gaan. Bij post 10 geniet ik van een drankje en probeer het GGG in het gezichtsveld te krijgen; helaas.

Zo ga ik alleen – maar niet eenzaam – het landgoed Driessen in, waar ik plotsklap in mijn nek het zware gehijg voel van twee heren in het geel; het GGG. Vreemd, die zaten toch ver vóór mij? Nadien blijkt dat zij op post 10 ergens op een vangrail hebben gezeten in afwachting van mijn komst. Zo hebben we elkaar helemaal gemist. Moet kunnen.

De route naar Waspik loop ik lekker in mijn tempo; enkel op post 11 zien we elkaar. Aangekomen bij de 3^e binnenrust is het GGG nog niet gearriveerd en dus zoek ik plek voor 3. Al doende kom ik bij ‘mijn’ postbode terecht, die samen met zijn kleindochter de 80 loopt. Voor hem niet echt een probleem, maar voor zijn kleindochter een hele prestatie. Inmiddels is het GGG gearriveerd. Na een uitgebreide rust maken we dat we wegkomen, anders moeten we meehelpen met opruimen.

De ‘verlossende’ post

Al vrij snel begint een onwelgevallig gevoel zich meester te maken in mijn maag en darmen. Had ik nu toch maar in Waspik een bezoekje gebracht.  In ’s-Gravenmoer bij post 13 kan ik uiteindelijk de oorzaak kwijt. Dat loopt een stuk beter. Via Dongen waar een kleine wagenrust is, gaat het door naar de laatste grote binnenrust in een tent in Vaart. In het gehuchtje zelf zit het GGG al op het terras. Samen drinken we er een, waarna ikzelf naar de tent ga om schone sokken, hemd, T-shirt en theedoek uit mijn tas te plukken. Als dit is gebeurd, ga ik in de achtervolging naar het GGG.

Ik heb al een vermoeden waar ik de heren kan aantreffen. Vorig jaar hebben Eelko en ik op de grens van Sprang en Kaatsheuvel bij een Kaatsheuvelse familie een zeer uitgebreide en luxe rust genoten. Er was bier en cola en worstenbroodjes en bitterballen. En inderdaad, aangekomen op de Zuidhollandsedijk zie ik de twee heren onderuitgezakt zitten en genieten van al het lekkers dat uit de keuken komt. Voor mij kwam een cola en worstenbrood uit de keuken. Het was alsof we er niet weg zijn geweest. Uiteindelijk, nadat de laatste wandelaars voorbij waren gestrompeld, werd het tijd om op te stappen. Eelko heeft nog wat gegevens genoteerd, zodat hij volgend jaar zijn wensen voor een klein diner kan doorbellen.

Via een kronkel door Kaatsheuvel komen we uiteindelijk aan op het Anton Pieckplein, ons secundaire doel van deze wandeltocht. Omdat we ook aan dit plein mooie herinneringen hadden, werd bij de start al afgesproken om daar onze laatste uitgebreide grote rust te houden, alvorens we een aanval op de finishlocatie zouden uitvoeren.

Anton Pieckplein

Andere terrasbezoekers werden allengs bezorgd en vroegen of we wel echt aan de 80 deelnamen. “Jullie komen echt te laat als je blijft zitten!” was een veelgehoorde opmerking. “We hebben betaald tot 16.00 uur, dus een aankomsttijd van 15.55 uur is acceptabel!” was steevast ons antwoord. Uiteindelijk zijn we rond 14.50 uur onder luid applaus vertrokken, waarbij ik bijna ten val kwam door een grote parasolvoet.

Vanaf het Anton Pieckplein tot aan de finish kon stevig worden doorgestapt, waarbij onderweg verschillende wandelaars werden gepasseerd, die – met ondersteuning van familie/vrienden –  ook op tijd probeerden te komen. Hier moeten we de wandelaar zijn gepasseerd, die nadien bij de finish een hartstilstand kreeg. Het doet je wel denken dat dát nooit het resultaat mag zijn van een wandeltocht.

Het zit er op: wanneer weer?

Drie meter voor de laatste scanmat houden we halt. We willen 15.50 uur op het diploma hebben. Uiteindelijk stappen we gedrieën klokslag 15.45 uur over de mat en even later worden we onder applaus op de catwalk binnengehaald; bloemetje, diploma, speldje ……….. het zit erop.

En terwijl we op het terras genieten van een drankje, komt een van de laatste wandelaars over de finish, krijgt een hartstilstand en overlijdt in de nacht. Heel veel sterkte gewenst voor de familie.

Bij het maken van dit verslag, merk ik dat het fototoestel heel weinig is gebruikt. Nou is alles op de route wel door de jaren vastgelegd, dus erg veel spijt heb ik niet. Ik heb een mooie Kennedy mars gelopen. Rini, Eelko, Dirk en alle andere W4W-bekenden, dank en tot ziens ‘somewhere on the road’.