27e Heuvelland4daagse

dag_all
Datum:
7-8-9-10 aug 2014
Naam:
27e Heuvelland4daagse
Organisator:
Plaats:
Berg en Terblijt
Aantal km’s:
91 van de 168
Duur ±:
4 dagen 🙂
Google Earth GDB-file (Garmin) GPX-file Foto’s

Op weg naar de start.

Na een goed verlopen Nijmeegse Vierdaagse, werd het vizier gericht op de 27e Heuvelland4daagse van de stg. Wandelvierdaagse Vilt-Valkenburg  met als vaste start-/finishplaats het Zuid-Limburgse Berg en Terblijt. De caravan werd weggezet op een kleine camping in Meerssen en van daaruit was het elke ochtend fietsend (wat al snel lopend werd) de berg op, naar de start. De planning was om 4x 42 km te wandelen; in totaal dus 168 km. Ik had er zin in om door mijn oude voor-/achtertuin te komen wandelen.

Dag 1.

Om 06.00 uur gaat de wekker. De bekende ochtendrituelen volgen elkaar snel op en om 06.30 uur stap ik op de fiets voor de eerste wandeldag. De zon komt net boven de horizon uit  en mistflarden hangen over de velden als ik de berg opklim naar de start. Het beloofd een mooie dag te worden.  Aangekomen bij het startlokaal wordt eerst een partijtje consumptiebonnen gekocht en vervolgens een dosis cafeïne naar binnen gewerkt; tenslotte moet ik nog ‘echt’ wakker worden. Om 07.10 uur passeer ik de scanpost en ga op weg richting de Geulhemmer groeve. Al vrij snel verlaten we het asfalt en duiken de een modderige wei in, die ons al snel (al of niet gepland) omlaag brengt naar de ingang van de groeve. Meer info, zie de website van de stichting “De Rotswoning”.

‘Ghosts ?’

Naast een elektrisch kaarsje her en der is het er aardig donker en fris. Op de muren veel houtskool-tekeningen over diverse activiteiten en belangrijke gebeurtenissen in het verleden. Het maken van foto’s is een crime, maar soms zie je op de foto iets, wat in werkelijkheid niet te zien was. Dampen van ‘warme’ wandelaars. Heel curieus. Na een kwartier sta ik weer buiten zal voor de rest van de dag gelukkig het zonlicht mogen aanschouwen. Al vrij snel kom ik in een file terecht. Over een stukje van 250 meter doe ik zegge en schrijve 14,5 minuut. We gaan dan wel 81 meter omlaag, wat voor veel wandelaars een reden is om héél voorzichtig de spekgladde trap te nemen. We krijgen nog even een banaan mee voor onderweg en eindelijk begint het grote ‘stapwerk’. Via een mooie route langs de Geul komen we uit in Valkenburg. Op een sportcomplex is de eerste grote rust. Gezien de drukte op deze post, laat ik enkel mijn startkaart knippen en ga verder richting Wijlre. Ik passeer de Calvariegroep ‘De Drie Beeldjes’, waar – verborgen – nog net een vierde beeldje te zien is. Weer wordt de meanderende Geul gevolgd, waar ik door de knieën ga om een mooi plaatje te schieten, niet wetend dat ikzelf als foto-object wordt vastgelegd door Jannie, met Appie in de directe omgeving. Ik loop nog even met hen op, maar laat ze al spoedig los. Niet mijn tempo!

Op en neer en op en ….

De tweede rust in Wijlre is weer erg druk en na een boterham ga ik weer verder. Ik neem me voor om halfweg (21 km)  in Eys een lekkere lange rust te nemen. Even kom ik bij de splitsing 28 of 42 km in de twijfelmode, maar we blijven uiteindelijk bij de inschrijfafstand: 42 km. De route die nu volgt is er een van klimmen en dalen. Niet over asfalt of beton, maar smalle bospaadjes en dwars door hellingweiden. En kom je eindelijk weer eens op asfalt en denk je dat het nu linéa recta naar de rust gaat, …. wordt je weer een ‘berg’ opgestuurd met keienpaadjes om uiteindelijk via een omweg bij de rust uit te komen. Binnen in de zaal is het flink benauwd, dus met twee pakken melk onder de arm ga ik buiten in de schaduw van de kerk van mijn voorgenomen rust genieten. Bij het opstaan voel ik dat er iets van spiertjes in mijn kuiten zitten; ze laten zich tenminste voelen. We vervolgen de route richting Piepert, maar voor dat we dit gehucht bereiken, duiken we het stroomgebied van de Eyserbeek in. Hier worden we op een smal paadje door een tunnel gevoerd, onder het Miljoenenlijntje door. In het midden is het zo donker, dat de grond niet te zien was. Met een hand aan de muur moet ik voorwaarts gaan. Geen prettig gevoel met de stomende Eyserbeek naast je. De schoonheid van dit gebied komt niet meer helemaal binnen; ik moet het rustig aan doen, want de kuiten worden steeds baloriger. Uiteindelijk wordt de rust in Wijlre bereikt. Met een kop soep, een pak melk en de restanten van mijn lunchpakket ga ik bijkomen in de schaduw van een mooie grote bamboestruik. Ook trakteer ik mezelf op een ijskoud frambozenijsje. Moet kunnen met deze temperatuur! Als ik na 40 minuten rust weer opstap, ben ik gelukkig nog niet de laatste. Nu ligt de Fromberg voor me, een bekende uit de tochtjes van de Nacht van Gulpen. Langzaam maar gestaag wordt deze heuvel genomen. Via diverse landweggetjes die niet meer helemaal worden vastgelegd in mijn geheugen, passeer ik de Däölkesberg, een mooi stukje natuur. Nu nog een flinke klauter  omlaag en dan een heel eind langs het spoor richting Valkenburg. Ook dit pad weet dat het in Limburg ligt, dus gaat het flink op en neer. Mijn kuiten beginnen nu toch flink tegen te sputteren. Bij de rust zal ik die twee laten masseren om de laatste ruk naar Berg te maken. Rond de klok van 4 kom ik de post binnen. Enkel twee EHBO’ers – Marco en Janine – en iemand van het Rode Kruis zijn nog aanwezig. Ik heb geluk want de post sluit om 16.00 uur.

Een van de EHBO’ers, Marco, ziet mij binnenkomen en heeft al direct in de gaten dat iets niet goed was. ”Kom hier maar eens even zitten, dan zullen we eens kijken wat er aan mankeert.” Ik ga zitten en plotsklaps verkrampen de beide kuiten, benen en voeten en ik slaak enkele dekselse kreten die in dit verslag beter niet naar voren kunnen komen. Mijn rugzak wordt afgenomen en ik strompel naar een brancard waar de twee kuiten door Marco en Janine gemasseerd worden. “U ziet er nu gelukkig weer wat florissanter uit dan bij binnenkomst. Toen was u behoorlijk grauw,” is  het commentaar van Marco. Ik ben me van geen kwaad bewust. Op zeker moment wordt het erg stil achter me. Het masseren is gestopt en de kuiten worden gefilmd. De vele kuitspiertjes zijn allemaal op hol geslagen en bewegen allemaal, ieder voor zich.

mijn_kuiten

Mijn ‘geflipte’ kuiten hebben geen zin meer. Klik voor een impressie.

De vergelijking met een hartspier tijdens een openhartoperatie wordt gemaakt. Dit hebben de beiden nog nooit gezien, zelfs op de cursus niet. Of ze dit filmpje mochten gebruiken voor verdere EHBO-instructies?  “Van mij wel, als ik maar meedeel in de copyrightgelden!” Het is een typisch geval van een flinke overbelasting. Daar kon ik me wel in vinden. Na een flinke rust mocht ik behoedzaam opstaan. Dat ging allemaal goed. Wel vonden Marco en Janine het onverantwoord dat ik het restant van 7 km naar de finish zou lopen. En eerlijk gezegd, ik had daar ook de puf niet meer voor; het moet wel leuk blijven en dat was het nu even niet. Met een personenautootje ging het gedrieën richting Berg, waar ik nog ruim op tijd kon uitklokken zodat ik eventueel de volgende dag weer kon starten. Nog even de fiets pakken op Berg en dan naar de caravan. Maar ook dat werd als een slecht idee van tafel geveegd. “Niks fietsen, we brengen je met de auto naar de caravan en Marco rijdt de fiets er wel naar toe.”

Mijn helden: Marco prikt en Janine ‘controleert’.

Ook werd het mij ‘verboden’ om in de rest van de week in de buurtvan de 28 of 42 km tochten te komen. “Begin lekker laat in de ochtend, op een kleine afstand, neem lekker veel rust onderweg en geniet weer.” En zo werd ik als ‘EHBO-patiënt’ netjes thuis afgeleverd, waar natuurlijk enigszins bedenkelijk werd gekeken. Na een goede rustpauze, een goede verzorging en een krukje voor bij het douchen, werd deze eerste wandeldag in alle rust afgesloten. De kuiten waren weer tot rust gekomen en hebben zich verder die nacht niet meer laten voelen. Marco en Janine, nogmaals hartelijk dank voor jullie inzet en jullie ‘klokronde mentaliteit’.  Jullie zijn vrijwilligers waar een organisatie op kan bouwen. Klasse!

Dag 2.

Langs de groeve van Curfs

De raad van dag 1 wordt goed ter harte genomen en ik begin dus pas om 10.30 uur met een wandeling van 14 km. Via Geulhem, Vroenhof, Raar naar Meerssen voor een rust en vervolgens  via Rothem, Amby en de Dellen weer naar Berg. Het wandelen gaat me goed af en de kuiten doen gewoon hun werk zonder tegenstribbelen. Bij de rust hou ik het zo’n twee uur uit, wat me wel de nodige moeite kostte. De omgeving van de route zelf was me erg bekend. Hier heb ik vroeger veel gewandeld. Langs de open mergelgroeve van Curfs, een groot en diep gat in de heuvel die nu mooi groen is met schaapjes, wordt rond 13.00 uur de finish bereikt. Ik zoek mijn fiets op en zit in een klein kwartiertje onder de luifel bij de caravan. In de loop van de avond gaat het behoorlijk regenen. Dat zal wat worden, morgen.

Dag 3.

Zicht op Waterval

Rond 06.00 uur, het originele tijdstip om op te staan voor 42 km, hoor ik het buiten nog steeds flink regenen. Het doet goed om nu lekker te kunnen blijven liggen, in de hoop dat de regen stopt. Als ik uiteindelijk rond negen uur opsta, is de regenbui voorbij. Bij de start kies ik weer voor de route van 21 km. De eerste en de laatste 7 km zijn identiek aan die van dag 2, de middelste 7 km voeren de wandelaars door de omgeving van Humcoven, Vliek, Ulestraten en Waterval en weer terug naar Meerssen. Op de EHBO-post in Meerssen loop ik even binnen en tref ik het gouden EHBO-duo van dag 1 aan. Ik heb ze daar nogmaals bedankt en vertelt hoe dag 2 en 3 zijn verlopen. Voor hen een gerust gevoel bij een goede beslissing. Aangekomen op de Wijngaardsberg, heeft de wandelaar een prachtig uitzicht op Waterval en velen blijven dan ook even genieten op een bankje of liggen in de wei in de zon. Het is een prachtige dag. We gaan terug richting Meerssen en vullen onderweg bij een boer de watervoorraad aan. Ook vandaag zit ik al vroeg weer onder de luifel.

Dag 4.

Däölkesberg

Vandaag gaan we weer voor de 21 km, maar dan richting  Valkenburg en Schin op Geul. Om 09.30 uur passeer ik het scanhok en loop – weer – richting de Geulhemmergroeve. Ik bezoek hem nu voor de tweede maal, gewoon omdat het een indrukwekkende belevenis is. Wat een werk er in zit! Gelukkig is het smalle steile pad, waar de file donderdag plaatsvond, geschrapt uit het parkoers. De eerste 7 km volgen we weer de Geul om via het centrum van Valkenburg weer te rusten op het sportcomplex. Het weer was tot nog toe prima, maar tijdens de rust begon het te regenen. Gelukkig, …… het is van korte duur. De tweede 7 km bestaat ook weer uit – een gedeelte van – het parkoers van de eerste dag. Deze brengt de wandelaars in Schin op Geul, waar we via een korte doorsteek op de route van donderdag  blijven. Alles marcheert voortreffelijk. Via de Däölkesberg en het pad langs de spoorlijn, wordt de rustplaats in Valkenburg weer bereikt. Vanaf hier is de route voor mij onbekend. De eerste dag had ik dit deel overgeslagen op advies van de EHBO. Ik moet zeggen, een heel mooi stuk. Via de oevers van de Geul en het centrum van Valkenburg, waar we de trap naar de ruïne moeten passeren, nemen we een klein stukje Cauberg. Maar al snel laten we dit wielerdomein links liggen en passeren de Lourdesgrot. Van daaruit hebben we een prachtig uitzicht op de ruïne van Valkenburg en omgeving. Via de achtertuin van het Holland Casino waar een deel van een kunstobject – al of niet opzettelijk – is verdwenen  en het Openluchttheater Valkenburg komen we weer uit bij de oevers van de Geul. Bij de Viltergroeve gaan we, hopelijk, voor de laatste keer omhoog naar het niveau van Berg. Een lange, gestage  klim, maar wetend dat dit de laatste is doet veel vergeten. Even slaat de schrik toe als we vermoeden  dat men voor de wandelaar een ‘verrassing’ in petto heeft als we rechtsaf de Bergse Heide worden opgeleid. Gaan we nu alsnog weer helemaal omlaag naar de Geul om als toetje de laatste favoriete klim van de Heuvelland4daagse bij de Geulhemmermolen te maken?? Gelukkig wordt dit ons bespaard.

Bloemenmeisjes

Langs de rand van het plateau wordt uiteindelijk Berg bereikt. In de Grote Straat, de straat die de wandelaars naar de finish voert, wordt de sfeer hoog gehouden door een lokale harmonie/fanfare. Elke wandelaar ontvangt een roos en wordt met handgeklap onthaald. Met een goed gevoel meldt ik me af en ontvang de bekende oorkonde met heel duidelijk 168 km gelopen afstand, een ‘3-tje’ en nog enkele stickers als promotiemiddel. En zie, na deze laatste kilometers tref ik Gery en Ben (W4W) aan. Vier dagen gelopen en vier dagen niet gezien. Het was voor hen hier de eerste keer en ik heb begrepen dat ze er van hebben genoten. Tijdens een korte evaluatie, die toch nog lang duurde omdat we zo lang moesten wachten op een biertje, begon het te regenen. Voor alle wandelaars die nog onderweg waren, een tegenvaller. Voor mij een kleine hick-up op weg naar de caravan. Voor de rekenaars onder ons, het zijn dus geen 168 kilometers geworden maar 35 + 14 + 21 + 21 = 91 km. Moet kunnen! Dank aan de stichting, alle vrijwilligers, organisatie, verkeersregelaars, het Rode Kruis, de EHBO – in bijzonder Marco en Janine, – de dame die de fietsenstalling alle dagen bewaakte (en dat al enkele jaren) , de bloemenmeisjes, de fanfare, de mensen van de grotten en natuurlijk alle wandelaars. Het was een mooie Vierdaagse. Jammer dat het niet lukt om deze vierdaagse ‘Koninklijk’ te maken. V.w.b. het wandelplezier en natuur stijgt hij boven Nijmegen uit!

15 comments to 27e Heuvelland4daagse

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

  

  

  

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.