Mijn 10e N4Daagse

Datum: 17 t/m 20 juli 2018
Naam: De Internationale Vierdaagse Afstandsmarsen Nijmegen
Organisator: Nijmeegse 4Daagse
Plaats: Nijmegen e.o.
Aantal km’s: 120 officieel, maar 128,7 op mijn gps
Duur ±: 4 Dagen 🙂
Google Earth GDB-file (Garmin) GPX-file Foto’s

Vooraf

Dit jaar een – voor mij – bijzondere Nijmeegse Vierdaagse. Het wordt mijn 10e en om er zeker van te zijn dat ik niet nóg een jaar moet wachten op het Gouden Kruis, luidt het credo: Safety First! Ten eerste, ik ga de 30 km ‘late start’ lopen; d.w.z. vier dagen uitslapen en rond half acht van start gaan. Die kaart voor de vroege start ben ik zo kwijt. Ten tweede, ik ga dit jaar eens met de trein i.p.v. de auto/fiets naar Nijmegen. Ik mis dan wel het fietsen na het wandelen, maar die 30 km doet niet echt een aanslag op de spieren. Nadien zal blijken dat dit alles geen slecht idee is geweest. Het warme weer heeft uiteindelijk de keus alleen maar makkelijker gemaakt.

Dag 0, Blauwe Maandag.  Hoezo BLAUW?

W4W – T-shirt

Op naar Nijmegen voor het ophalen van het polsbandje en een tas vol met goodies. Daarna het opzoeken van forumleden van het wandelforum Walkers4Walkers (W4W), altijd makkelijk te herkennen aan hun blauwe T-shirt met hun forumnaam. Voor mij een prima middel om uit de wirwar van namen en ‘aka’-namen  te geraken. Helaas, zoals al vorig jaar bleek, zijn de T-shirts uit de gratie. Die van mij is al redelijk verteerd, maar een nieuwe ga ik niet meer aanschaffen. Ik denk dat ik er maar een wandelvaantje van ga maken.

Vele bekenden en onbekenden getroffen: een mooi feestje van herkenning na een jaar de meesten niet gezien/gesproken te hebben. In de namiddag ga ik huiswaarts om de uitrusting gereed te maken. Mijn ochtendritueel voor de komende vier dagen ziet er als volgt uit:

  • 05:00 uur: opstaan;
  • 05:50 uur: vertrek van huis naar station Den Bosch-Oost;
  • 06:05 uur: vertrek trein naar Nijmegen-Centraal;
  • 06:55 uur: lopen van station naar Wedren;
  • 07:10 uur: aankomst op de Wedren, gevolgd door een kop koffie.

Dag 1, dag van Elst

In de rij . . .

Het begint deze dag al ‘goed’. Bij het instappen in de trein op het station Den Bosch-Oost, vergeet ik mijn rugzak; ik in de trein, rugzak op het perron. In een razendsnelle sprint – wielrenner Sagan zou hier jaloers op worden – ren ik de trein uit, grijp de rugzak en sprint terug de trein in. Dit moet ik dus niet elke dag gaan doen. In de trein wordt het – bij het naderen van Nijmegen – voller en gezelliger. Samen met Jo Leijtens – nestor van de Bossche 100 die ook de 30 km gaat lopen – en vele andere wandelaars trotseren we de NS-poortjes in het station Nijmegen. Als NS-poortje zou ik ook knettergek worden van al die verschillende reisdocumenten waarmee de reiziger is voorzien. Gelukkig is er veel NS-personeel  voorhanden om e.e.a. in goede banen te  leiden. De tippel naar de Wedren is een aardige opwarmer voor de spieren. Daar aangekomen gaan Jo en ik ieder zijn eigen weg.

De eerste koffie

Terwijl ik op de Wedren aan de koffie lurk komt Wil (W4W), aka Wil1956, aanwandelen. We gaan vandaag gezamenlijk de eerste dag wegzetten. Iets over half acht gaan we op pad. Wil heeft een collega zover gekregen, dat die op 5 km een klein koffiepunt heeft ingericht. Daar maken we mooi gebruik van. Op 16 km vallen we de “Oase” (W4W) binnen en we laten ons hier goed verwennen. Vele bekenden zijn hier dan al gepasseerd. M.a.w., we lopen helemaal “vooraan in de staart van het wandelpeloton”. Intussen krijg ik de vraag van mijn jongste zoon uit Elst waar ik nu ergens ben? Drie kilometer later zitten Wil en ik bij mijn zoon in de schaduw van de kerk in Elst met een heerlijke koele Radler. Voorbij het centrum Elst komen we – voor ons beiden – op een nieuw stuk route: het industrieterrein van Elst. Het is inmiddels  rond de klok van 1 uur en de temperatuur stijgt gestaag. Op 23 km komen we aan op de KWBN-rust. Het is even zoeken voor wat schaduw, maar dat lukt uiteindelijk. Met een muesli-bol, een appel en volle waterflessen gaat het verder richting de finish. Maar voor we die finishlijn passeren, heeft Wil nóg een (oud-)collega langs de route geplaatst, n.l. in Lent. Even kreeg ik het benauwd toen ik, zittend in een luie stoel, een krampscheut kreeg. Mijn gedachte ging terug naar vorig jaar (http://www.whateverthewalk.nl/?p=4589) waar ik op de eerste dag door krampen nog maar net op tijd binnenkwam. Gelukkig viel het vandaag allemaal mee en kunnen we verder. Met nóg meer drinken onderweg moet dit hopelijk te voorkomen zijn. Rond half vijf komen we moe maar voldaan op de Wedren aan. Wil, bedankt voor de toffe wandeling.

Na het afscheid van Wil zoekt ik het NS-station op. Hier kan ik nog nét de trein richting Wijchen pakken. Ik ben blij dat ik zit maar – terwijl de trein het station uitrolt – wordt er omgeroepen dat deze trein Wijchen als eindbestemming heeft. Grrrrrrrrrrr. Enfin, na een verplichte rust op station Wijchen van 20 minuten, komt eindelijk de trein naar Den Bosch. Dag 1 is binnen!

Dag 2, dag van Wijchen

De vaandeldrager van Curaçao

Op de Wedren tref ik Kenneth (forum W4W). Na de koffie beginnen we rond kwart voor acht samen aan dag 2. De route door Heijendaal zal ons in de resterende dagen steeds bekender worden. Ondanks de grote vlag van Curaçao die Kenneth mee voert en dus overal bovenuit torent, raak ik hem al vóór het Maas-Waal kanaal kwijt. Alleen, maar zeker niet eenzaam, ga ik richting Wijchen waar het regiment een rustpost heeft. Voor Alverna gebruik ik op een mooie schaduwrijke rustplaats mijn lunch. In het centrum van Wijchen, waar alle afstanden bij elkaar komen, is het één grote mierenhoop. Voetje voor voetje schuifelt het wandelpeloton over de Markt onder begeleiding van een oorverdovend “Djzoennn, djzoennn, djzoennn, boink. Djzoennn, djzoennn, djzoennn, boiiink.” Na deze beproeving is het goed uitrusten op de post van het regiment. Een stevige soep wordt mijn deel, evenals de mij welbekende versie van de Genieborrel! Eigenlijk bestaat deze rust voor mij uit twee delen: de post van het Regiment en 800 meter verder de “Oase”. In de “Oase” worden de lopers vandaag  verwend met een pannenkoek, al of niet voorzien van spek. Toppie.

Het Regiment

Deze dag is, ondanks de hoge temperatuur, goed te doen. De route heeft heel wat stukken met veel bomen, waardoor we heerlijk in de schaduw kunnen lopen. Daarnaast waait er geregeld een frisse wind, dus . . . . . . . wie doet ons wat! Voorbij Beuningen gaat het de grote weg op richting Nijmegen. De weg is mooi breed en goed voor een stevig tempo. De Nijmeegse volkswijk De Biezen is altijd een bijzondere gebeurtenis. Je komt hier ogen tekort. Vervolgens volgt de Waalkade, waar je als wandelaar alvast kunt oefenen om je een weg te banen door de massaal aanwezige bezoekers/kijkers. Na de grote 180-graden bocht naar boven, moet dan het geleerde van de Waalkade in de Hertogstraat in de praktijk worden gebracht. De euforie van de Roze Woensdag bereikt hier zijn top. Het begin van de straat staat mudvol met NIET-wandelaars, zodat de wandelaar vast komt te staan en dus maar mag hopen dat hij nog op tijd binnenkomt. Hier moet men toch iets beters voor verzinnen. Driehonderd meter verder, in de Van Broeckhuyzenstraat, is te zien hoe het ook kan: groot feest voor de feestvierders EN ruim baan voor de wandelaars. Houden zo! De finish is snel bereikt en met gezwinde pas gaat het naar het station, waar ik nu wel de juiste trein te pakken heb. Dag 2 zit er op.

Dag 3, dag van Groesbeek

Het is kwart voor acht als ik opstap. Het begin van de tocht tot in Hatert is gelijk aan dag 2. Bij de grote toiletgroep gaan we nu linksaf richting Malden. Liep ik hier vorig jaar in de regen, vandaag zijn er geen mussen meer om van het dak te vallen. Ook hier zijn de wegen goed voorzien van schaduwleverende bomen. Ter hoogte van Molenhoek, na zo’n 11 km, kan ik aanschuiven bij een schaduwrijke en uitgebreide rustpost van een wandelvereniging uit West-Friesland.

Bij de West-Friezen

Helaas is me de naam ontschoten. Hier gebruik ik mij 1e lunch. Met zicht op de wandelaars, geniet ik van de voorbijtrekkende wandelaars. Met dank aan de vrijwilligers stap ik weer op. Door de geringe dichtheid van wandelaars, kan ik lekker doorstappen. Aangekomen in Mook breng ik een bezoekje aan de St. Antonius Abtkerk. Na al het loopgeweld voor de voeten en het geluidsgeweld op de oren, is er in de kerk een oase van rust. Even wat anders. Een kaarsje wordt opgestoken voor een goede afloop, familie en bekenden.

Na dit kerkbezoek gaat het nu in één rechte, 4,5 km lange, asfaltweg (althans op de kaart) naar Groesbeek. Dat hier nog een ‘verborgen heuvel’ in zit voor de 30-km lopers, komt mij pas ter ore via een tv-verslag in de avond. Ook hier was ruim baan om stevig door te stappen. Aangekomen in Groesbeek maar nog vóór de samenklontering van de 30 met de 40 en 50 km, is het tijd voor mijn 2e lunch ergens op een bospad. Hier word ik scherp in de gaten gehouden door twee ‘ratjes’. Maar ook zij hadden niet veel puf meer.

Canadian War Cemetery & Memorial

De doortocht door Groesbeek heeft weer iets weg van een Echternacht-prosessie. Drie stappen voorwaarts, een stap terug; m.a.w. druk! Op de militaire rustplaats – waar de verzorging weer top is – tref ik enkele oud-collega’s waarmee het goed toefen is. Vervolgens ga ik op bezoek op het Canadian War Cemetery & Memorial, altijd een indrukwekkend gebeuren. Vele militaire detachementen – maar vooral Canadese – brengen hier, ver van de hectiek van de 4Daagse, hun eregroet aan de gesneuvelde Canadese soldaten uit de 2WW.

Na enkele ceremonies te hebben gezien, ga ik op zoek naar de “Oase”. Ik wist van verleden jaar waar hij – op 5 meter nauwkeurig – zou staan; zou moeten staan. Aangekomen op de locatie is van een “Oase” geen spoor te bekennen. Misschien iets verder?? Tot in Berg en Dal heb ik nog de illusie dat ze er staan. Helaas. Hierna heb ik de moed maar opgegeven. Dan maar zonder!

Wat nog rest is de Kwakkenbergweg. Altijd een berg aan ‘flash-backs’ uit de jaren zestig waarin ondergetekende vijf jaar intern heeft mogen vertoeven op de Westerhelling als ‘student’ van de daar aanwezige M.U.L.O. Vanaf hier kan ik de route naar de stad blindelings vinden; vroeger veel moeten lopen. Via de “witte straat” waar een prachtig feest plaatsvindt, ben ik rond kwart over vier weer ruimschoots op tijd bij de finish. Dag 3 is weer verleden tijd. Morgen de laatste etappe op weg naar het Gouden Kruis.

Dag 4, dag van Cuijk

Het is nog stil …..

Helaas; geen Cuijk, geen Fanfarekorps Genie en geen Regimentsbrug over de Maas voor mij, maar een korte doorsteek naarMalden. Maar dat geldt gelukkig voor alle 30-km lopers. Het begin is gelijk aan dag 2 en 3. Voorbij de brug over de A73 gaat het nu via de Overasseltse en Haterse Vennen richting Overasselt. Voorbij de vennen is een militaire rustplaats, waar ik kan genieten van stevige tomatensoep met ballen. Het is tien uur en ik heb er nu 12 km opzitten. Het gaat wel erg snel vandaag. In Overasselt is dit jaar de kerk voor het eerst ook open. Bijzonder is dat vele wandelaars toch even de tijd nemen om binnen te lopen en een kaarsje branden.

Voorbij Overasselt komt de 3,5 km lange Maasdijk/Maasbandijk richting Heumen in zicht. Via de ruime, lege berm heb ik deze vlotjes weggewerkt. Van daaraf is het nog zo’n 2,5 km naar de “Oase”. Hij staat nu gelukkig op de mij bekende plaats. Hier is het mooi druk. Het bekende/beruchte GGG heeft ook zitting genomen in de tent. Door de “uitbaters en toegevoegd personeel” worden mijn wensen gevraagd. Als bijzonderheid staan vandaag gehaktballetjes op het menu. Het is iets voor één uur, een mooi tijdstip voor de lunch.  Door de uitbater wordt me verteld dat de “Oase” op dag drie nèt voorbij de Canadese Begraafplaats stond: 2 km eerder dan dat ik had verwacht. Tja ………..

Rond één uur ga ik op pad voor het laatste stuk richting de Wedren. Het is te zien dat de gladiolen een moeilijke tijd hebben gehad. Het merendeel zit nog dicht in de knop of is helemaal verslapt. Hier heeft het warme weer toegeslagen. Bij de “McDonald’s Malden” speur ik de bermen af naar de fam. Regts, maar wat ik ook doe, ik kan hen niet vinden. Jammer, volgend jaar beter.

Tja . . . . .

De Via Gladiola, wat moet je daar nog over schrijven? Het is en blijft een heel aparte ervaring. Ik had het geluk vóór het begin van het militaire defilé te lopen. Zonder noemenswaardige opstoppingen, behalve natuurlijk bij de “Traffic Bobby”, heb ik de Wedren rond 15.30 uur bereikt. Een nieuw ‘persoonlijk record’, voor zover je bij de N4D van pr’s kunt spreken! In het “medaille-kot” is mij het Gouden Kruis officieel uitgereikt en ben ik gefeliciteerd.

Om de grote drukte in de trein te ontlopen, direct doorgestapt. De trein naar Den Bosch staat al – voller dan vol – klaar en ik kan nog net instappen voor een staanplaats. Enfin, het fluitsignaal klinkt, de deuren

Eerlijk ‘gejat’. RV de schrijver met theedoek

sluiten, de trein vertrekt en na zo’n 200 meter staat ie stil op het gloeiend hete treinemplacement. De lichten flikkeren wat, gaan uit, gaan aan, gaan weer uit, ……..de airco uit, airco aan, airco uit, …… al met al geen modelafsluiting voor een Gouden N4D. Na ongeveer een kwartier komt de trein weer onder de stroom en vertrekt richting Den Bosch-Oost. Eindelijk, dag 4 is ook nu verleden tijd.

Met dank aan Jo, Wil, Kenneth, Carla, Erik en al die andere bekende wandelaars uit mijn wandelleven. Het was dit jaar relaxed genieten zonder tijdstress en zonder pijntjes. In 2019 teken ik daarvoor.

6 comments to Mijn 10e N4Daagse

  • Wil

    Hoi Bernard, je hebt er weer een mooi verslag van gemaakt! Het was leuk lopen met jou. Alleen was het geen 160 km zoals je aangeeft maar 127 officiële km’s.

    Wil, dank voor je opmerking; ik heb het aangepast.
    Bernard_dT

  • Hi Bernard,

    Mooi verslag! Leuk je nog een paar keer gezien te hebben in de Oase. O ja, die foto van je hand is geWELdig geworden! 😂

    Groetjes,
    Danyell

    En dan te bedenken dat ik er nóg een heb. 😁

  • Ineke

    Prachtig verslag, ik heb het ademloos gelezen. De kerk in Overasselt was vorig jaar ook open, ik heb daar namelijk een kaarsje gebrand evenals dit jaar. En het is ik word, zonder T maar dat terzijde. Moet toch wat te nuilen hebben haha!

    Aha, jij was dus die “nuilende” dame elke avond op tv in het programma “Het gevoel van de 4Daagse!” (BTW, ‘t is aangepast.)

  • Eduard

    Hee kleine generaal,

    Mooi verhaal en bedankt voor je ervaring.
    Natuurlijk gefeliciteerd met het gouden kruis!
    Alle goeds en tot een volgende tocht.

    Eduard

  • Maike Hofstee

    Heb je te weinig gezien Bernard! Af en toe een flits en ik dacht: die wandelt nog lekker fris, en wat heeft ie toch altijd veel kleding aan. 🙂
    Fijn om je verslag te lezen en we zien elkaar hopelijk nog op de wandelpaden. Als het ons is gegeven in 2019 weer in Nijmegen.

    You’ll never walk alone,

    Voy con Dios

    Tja, ik heb nooit last van de zon, de muggen en de teken. En . . . . . in het M.Oosten loopt men niet voor niets zo ingepakt, omdat het er zo koud is! 🙂

    CY somewhere on the road! Bernard

  • Peter Heesakkers

    Dag Bernard: Uiteraard keek ik weer uit naar jouw verslag over de Vierdaagse. Tja er valt zo veel over te schrijven , als de beleving, ontmoetingen, wat te zien, en zo meer. Een dikke proficiat met je tiende en derhalve gouden kruisje. Nu nog het koppie erop volgend jaar het kroontje dus, is die medaille pas echt af en nog mooier. Over het Midden-Oosten: Ben daar al voorverwarmd geweest met de drie keer driedaagsetocht,in Israel… in 1970 ’72 em 73. Nou dan is Nijmegen een makkie! Go on boy, Yes you can!
    Een groet van een mede-Beneluxwandelaar/inzender.

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

  

  

  

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.