ZtotZ-tocht – Zeewolde

	Datum:	9-10 september 2011
	Naam:	Z… tot Z…-wandeltocht
	Organisator:	stg ‘Van Z.. Tot Z.. Tocht
	Plaats:	Zeewolde
	Aantal km’s:	92 (109)
	Duur ±:	20 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Na een jaar van intensieve voorbereiding en diverse hoogtestages te hebben gedaan in Limburg (totaal overbodig), was de dag van de uitvoering dan daar. Rond 15.00 uur alles ingepakt en afmars naar Zeewolde met als stressmoment een file tussen Utrecht en Amersfoort. Bij Nijkerk linksaf en na enkele honderden meters dook ik de Flevopolder in. Amechtig, wat een wegen. Kaarsrecht en kilometers lang. En ik was nog niet eens begonnen. Aangekomen in Zeewolde een mooie parkeerplaats gevonden en op zoek naar de startlocatie. Daar waren Appie en Jannie en LDW al ingeboekt. Vriendelijke dames voorzagen mij met de kostbare startkaart met keycord en een blauw T-shirt. Daarna was het wachten op mijn compagnon in het wandelen voor deze tocht: Carola.

Mijn partners voor deze tocht: Carola en Syl.

Om de hongerklop voor te zijn, samen met PeterB op het terras een broodje ham/kaas gegeten. Je weet maar nooit. Ruim op tijd arriveerde Carola op het Kerkplein, vergezeld door Syl. Nadat ook zij waren voorzien van de startkaart was het tijd om naar een aanlegsteiger te wandelen, om van daaruit met een boot naar de haven in Zeewolde te varen. Daar stonden de diverse bobo’s om, na enkele woorden van moed en succes, de wandelgemeenschap ‘weg te schieten’.

Het aanvalstempo van deze tocht zou tussen de 5 en 5,5 km/h komen te liggen met een mogelijke uitschieter naar de 6, met om de twee posten een rust. De eerste post voorzag de goegemeente met een frisse appel: tenslotte zou waarschijnlijk eenieder van een welgevulde dis komen. Via diverse fietspaden door aangelegde donkere bossen waar het prima wandelen was, werd in het schemerduister de open polder bereikt.

Duisternis kan veel verhullen. Zo ook hier. De lange rechte wegen verdwenen in een duister gat voor ons; een enkel keer bleef een verkeerslicht heel lang aan de einder zichtbaar op rood staan. Samen met Carola, Syl en Tineke, werden de eerste etappes weggewerkt. Al gauw werd het strijdplan aan de kant geschoven, door bij elke rust even een stoeltje op te zoeken. De verzorging was van dien aard dat je voor je fatsoen niet zo maar kon weghollen. Die lieve mensen stonden daar toch niet voor niets!

En dit is nog maar de helft.

Er is al veel over geroepen en ik kan bij deze bevestigen dat de verzorging meer dan grandioos was. Zelfs de door mij gevraagde boterhammen met pindakaas werden voor me gesmeerd. Gelukkig mocht ik ze wel zelf opeten. Eén minpuntje: ze hadden geen Bossche Bollen meer. Telkens als ik daar naar vroeg, hadden ze net de laatste weggegeven. Tja, da’s het risico als je achteraan loopt.

Tineke had ons inmiddels verlaten, daar zij een hoger tempo kon en wilde lopen. Gedrieën werd verder gestapt, dan weer liep een van ons vooruit onder het bezielend geluid van een mp3-speler. Aankomend bij post 8 kreeg ik het gevoel op een vroege kerstmarkt te komen. De weg door een stikdonker bos naar de warme hap was feeëriek verlicht met kaarsjes. Op de post zelf werden o.m. hamburgers gebakken.

De wens om vóór 07.00 uur bij post 10 te zijn, werd al snel aan de kant geschoven. Dat gingen we niet halen. Jammer voor Voyke. Het daglicht keerde langzaam terug en een opkomende zon gaf alles een mooi aanblik. Maar dan blijkt ook dat de weg voor ons goed zichtbaar werd. Tot aan de einder een rechte streep. Links en rechts akkers met om de zoveel meter een boscomplexje met daar bovenuitstekend een grote draaiende windmolen, die verraad dat er een boerderij moet staan.

Post 10 wordt bereikt. 60 km zitten erop en dus worden enkele kledingstukken ververst. Vol goede moed beginnen we aan de tweede helft. We kunnen nog steeds een aardig tempo neerzetten en halen zodoende geregeld mensen weer in. Ikzelf zie graag mensen voor mij, waardoor ik een doel heb om me op te richten: inhalen die hap!

De 'vernielde' versiering.

Maar de wegen worden almaar rechter. Daarnaast zijn ook de polderbewoners wakker geworden, waardoor de drukte op enkele wegen storend wordt, zeker als men vlak langszij voorbij komt razen. Bij post 12 neem ik per ongeluk met mijn vlaggenstokje de versiering mee van de aankomstpartytent. Bij post 13 nog een verwoed gevecht gevoerd met enkele wespen die mijn cola ook wel zagen zitten. Bij vertrek werd ik vriendelijk geholpen door een vrijwilliger, die mijn rugzak op mijn rug hing.

Edoch, na zo’n 300 meter merkte ik dat ik mijn petje was vergeten: in de looppas terug. De behulpzame vrijwilliger kwam mij al tegemoet en vroeg wat er aan de hand was. Na de mededeling van mij petje, liep hij inspecterend om mij heen en viste mijn petje van mijn vlaggenstokje. Tja, je wordt oud ……..

De route naar post 15 was niet zo’n succes. Ik liep daar niet prettig, met al dat langsrazend verkeer. Via een ventweg langs een drukke verkeersweg op naar Biddinghuizen. De zon liet inmiddels goed van zich voelen. Maar nog steeds liepen we in op mensen die voor ons liepen.

Na een pauze (misschien te lang) in Biddinghuizen door naar post 16. Ook nu ligt het tempo boven de 5 km/h. Wel geeft Syl aan dat het einde van haar Latijn daar is. Met tranen in de ogen vertelt ze dat ze al eerder had willen stoppen. Maar nu ging het echt niet meer. Ik kon maar een raad meegeven: Wees zuinig op je loopwerk. Dat moet nog langer mee dan vandaag. En om het plezier in het wandelen te vergallen door nu ‘qoute que qoute’ op pilletjes door te stampen en daarmee je voeten kapot te lopen …… dat is het niet waard. Ze zou bij de volgende post stoppen.

De laatste km naar post 16 liepen we in de felle zon. Op de post begon men al te roepen dat we nog 1 minuut hadden om te scannen. Even een versnelde pas en er kon gescand worden. Maar inmiddels belde het personeel van de post met Apeldoor…… eh … Zeewolde en na luttele seconden kwam de mededeling: Ik mag jullie niet meer scannen!

Na wat heen en weer gepraat, wilde Carola wel door als ik meeging. Zelf had ik al vrede met de beslissing van de organisatie. Het is tenslotte hun verantwoording om de tocht goed te laten verlopen. Maar gezien de tegenslag van vorig jaar voor Carola, wilde ik wel doorgaan. Sunny en Nollie zouden zo nodig zorgen voor de inwendige mens.

Na een korte pauze zijn we op stap gegaan. Wat kan er eigenlijk fout gaan? Na zo’n kilometer of iets kwam de voorzitter ons achterop. Na een uitgebreid verhaal over zijn verantwoording – waar ikzelf wel begrip voor kon opbrengen – en een tijdrovende discussie over minuten, zijn we uiteindelijk maar in de auto gestapt. Voor Carola was de deceptie erg groot, zeker na vorig jaar. Haar ogen spuwden vuur en water tegelijk.

Carola, ook al is de kers op het ‘Van der Valk’-puddinkje er niet op gekomen, chapeau voor je doorzettingsvermogen en incasseringsvermogen. Samen met Syl, ook zo’n doorbijtertje, heb ik een mooie wandeling van 92 km gehad en had ik jullie gezelschap niet willen missen. Naast die voortreffelijke verzorging, zijn dat de zaken die mij zullen bijblijven van de ZtotZ-tocht 2011. Dames, hartelijk dank voor deze mooie tocht.

Geen files, wel geopende bruggen op de thuisreis!!!

Met een door de voorzitter uitgereikte loodzware ‘Z’ uiteindelijk, na een terrasmomentje, zonder files huiswaarts gegaan.

En voor wat de Flevopolder betreft: “Waar is de stop van die badkuip?”