Nijmeegse Vierdaagse 2011

Klik voor een vergroting.	Datum:	19-22 juli 2011
	Naam:	Nijmeegse Vierdaagse
	Organisator:	Int. Vierdaagse Afstandsmarsen Nijmegen
	Plaats:	Nijmegen e.o.
	Aantal km’s:	200
	Duur ±:	52 uur (globaal)
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Dag D-1: Ophalen wandelpapieren

Maandagmiddag een verkenning van de parkeerplaats voor de auto ( 51°49’19.27″N – 5°49’10.66″O) en de route naar de Wedren. Na nog enkele fietsende verdwaalde dames te hebben meegenomen naar de Wedren, opzoek gegaan naar het verzamelpunt van de deelnemers van de Blauwe Maandag. Ook nu bleek het blauwe gehalte van een bedenkelijk laag niveau te zijn.Bij registratiebureau 50G was het heerlijk rustig. Dat had ik wel eens anders meegemaakt. Het polsbandje werd op een ruime wijze gemonteerd, zodat ik daar nadien geen last van zou krijgen. Inderdaad, vier dagen lang heb ik er geen last van gehad en is het ruim mee onder de douche geweest. Naast het bandje ook een controlekaart in ontvangst genomen. Naar verluid was vorig jaar het scannen van de polsbandjes een farce door het laten afweten van de apparatuur en om dit te voorkomen zou er onderweg ter controle de controlekaart worden geknipt.
Na nog wat te hebben kennisgemaakt/nagepraat en gedronken, afmars naar huis om de wandeluitrusting gereed te maken. Dit jaar staan mijn ‘nieuwe’ lage wandelschoenen klaar om mij door die 200 km heen te brengen. In februari een paar gekocht, maar die moest ik begin mei omruilen i.v.m. een fabrieksfout. Dit tweede paar moest in ijltempo tijdens mijn vakantie worden ingelopen. Lange tochten hadden ze nog niet meegemaakt. Enfin, nadat alles gereed lag, vroeg het bed in.

Dag D: Lent-Bemmel-Arnhem-Elst-Oosterhout

Om 02.00 uur gaat de wekker. Niet dat ik nu echt heb geslapen; de spanning voor zo’n eerste wandeldag brengt je niet echt in een diepe slaap. Na het ontbijt en een lunchpakketje, op 02.30 uur op weg. De maandag had geleerd dat het een half uurtje rijden en een half uurtje fietsen was, zodat ik rond 03.30 uur op de Wedren zou zijn voor een vers kopje koffie/cappuccino. Wat kan een fietsenstalling leeg zijn!
Tussen het startschot om 04.00 uur en het moment van scannen deze eerste dag zat een tijdspanne van zo’n 20 minuten. Samen met enkele W4W-leden gewacht tot de drukte ietwat geluwd was. Onder luid gejuich van vele ‘blauwe’ studenten, werd Nijmegen verlaten. Het is telkens weer verbazingwekkend, hoeveel mensen er al zo vroeg langs de route staan.
Dit jaar werd de verzorging voor de inwendige mens geregeld door de stand van de ViaVierdaagse (als wandelbegeleider mocht ik mee met hun programma) en de verzorgingsposten van Defensie middels een voedingskaart. Als vrijwilliger binnen Defensie, sta ik nog steeds bij hen in de papieren.
Op deze eerste dag waren de weergoden ons goed gezind. De hele dag was het droog en er waren momenten dat de zon zichtbaar scheen. De zonnebrand van maandag was dus toch een klein schotje in de roos.
Op de 50km-lussen is het soms aangenaam rustig. Wordt je op de gezamenlijke routes soms figuurlijk van de weg afbelazen door een batterij aan luidsprekers, hier zijn vele stukken waar je kunt genieten van de omgeving. Voorbij Huissen een eigen rust genomen bij een boerderij, waar ook Andre en Co. inmiddels waren aangeland.
De doortocht door Elst verliep langzaam. De straten stonden links en rechts stampvol met kijkers, terwijl de weg zelf volliep met 30-, 40- en 50-kmlopers. Vanaf hier werd het parcours erg druk.
Net voor Lijnden even op verhaal komen op een militaire rust, om vervolgens net voor Valburg binnen te vallen op de rust van de ViaVierdaagse. Hier werden de ViaV-lopers verblijd met een bordje pasta en koel water. Na een controle van de voetjes en droge sokken te hebben aangedaan, op weg voor het laatste, beruchte stuk, de dijk tussen Oosterhout en Lent.
Dit laatste deel van dag 1 liep uit op een fiasco. Bij aankomst aan de finish voelde de voeten niet best. Thuis aangekomen bleek dat onder elke voet twee vette blaren zaten; een onder het eelt en een daarboven. RODODENDRON! Tja, goede raad werd duur. Nadat de twee bovenste blaren waren doorgeprikt en waren voorzien van een Compeedpleister, uiteindelijk naar bed. …. Ga ik wel/niet door ??

Dag D+1: Hatert-Balgoij-Niftrik-Wijchen-Beuningen

Om 02.00 uur stond de wekker.Om 01.30 uur was ik al wakker. “Zal ik wel? Zal ik niet?” maalde door mijn hoofd. Uiteindelijk ben ik toch maar om 02.00 uur opgestaan en richting Nijmegen gegaan. Ditmaal met mijn zes jaar oude hoge Hanwags. Na een stramme aanloop, verdween uiteindelijk de pijn en werd het lopen weer een feest. Voor velen was het een soort carnaval: gestoken in roze kledij werden vele km”s weggewerkt. Ook langs de route voerde deze kleur de boventoon. Tja, gelukkig heb ik met die kleur helemaal niets. De gedachte erachter des te meer.
De route zelf is deze dag niet spectaculair. In de 50-kmlus richting spoorbrug Ravenstein werden de lopers nog verblijdt met een regenbui, al was de levensduur niet al te lang. In Wijchen moest voor het bezoek aan de mil. rust een kleine omweg gemaakt worden. Was deze rust vroeger buiten het dorp, dit jaar lag ie midden in het plaatsje, vlak achter de VIP-tribune. Ook een bezoekje aan de tent van het Regiment Genietroepen stond gepland. Hier een prima kop soep ontvangen, naast de overbekende brandewijn. Na nog een extra lusje in Wijchen te hebben gelopen, omdat ik mijn pet was vergeten bij het regiment, uiteindelijk Wijchen verlaten.
Tussen Wijchen en Beuningen binnengevallen op de rust van de ViaV-lopers om daar, gelaafd en verfrist, de laatste km’s weg te werken. We mogen stellen dat deze dag, na een minder succesvolle start, eindigde in een opwekkend gevoel dat ook de resterende twee dagen nu wel uitgelopen konden worden. De hoge Hanwags voldeden prima.

Dag D+2: Malden-Plasmolen-Ottersum-Breedeweg-Groesbeek-Berg en Dal

Goed geslapen en dus uitgerust werd weer om 04.00 uur gestart. Ditmaal voor de roemruchte route over de Zevenheuvelenweg. Voor de alerte lezer/loper, het zijn er maar vier! Via Malden, waar – naast een grote noodzakelijke stop – ook het lokale bejaardenhuis werd gesponsord door een aankoop van minisokjes in de Vierdaagse kleuren, werd Mook en Milsbeek gepasseerd. Vanaf hier waren er weer alleen 50-kmlopers op de route. Door landerijen en wegen, waar de zon deze dag goed zijn best deed, kwam men in Ottersum. Op een terrasje in de schaduw genoten van de lopers en cola. Ook hier diverse W4W-lopers voorbij zien trekken. Molukse wandelaars stalen de show door voor het terras een mini-dansshow weg te geven.
Na ook de mil. rust bij Milsbeek te hebben aangedaan, stond men ‘aan de voet van de ZevenHeuvelen’. What’s in a name. Na een overdaad aan zonneschijn in de ochtend, werd de lucht nu behoorlijk donker. In Groesbeek weer een tweetal rusten weggewerkt. Pasta doet het altijd goed. Hier werd ik ook vriendelijk gegroet door een ‘echte’ dame, die alle bejaarden langs de kant van de weg een hand gaf: ik zat als laatste in de rij! Wandelen maakt blind dus.
Op de laatste ‘top’ was alweer een mil. rust. Hier zag men een bui al hangen en was men bezig om alle niet-noodzakelijke handel in te pakken, zodat ik al snel doorliep naar de W4W-post ernaast. Goed en wel binnengezeten, werden de hemelsluizen geopend. Met bakken kwam het omlaag. De tent werd al heel gauw te klein en, door een gebrek aan waterdichtheid, te nat. Na een vriendelijk aangeboden Palmpje te hebben weggewerkt en de grootste watermassa op straat lag, ben ik uiteindelijk weer op weg gegaan. Je moet toch wat!
Tot in Berg en Dal bleef het miezeren, maar dat mocht de pret op en langs de route niet drukken. Vanaf de Kwakkenberg werd het droog. De rest van de tocht was gewoon een zaak van uitlopen onder het luide handengeklap van mensen langs de route. Na een verse cola en een korte nababbel, snel naar huis. Ik had het wel even weer gezien voor vandaag.

Dag D+3: Hatert-Over- en Nederasselt-Grave-Beers-Cuijk-Malden

Deze dag kan eigenlijk niet meer stuk. Naast de carnavaleske aankleding en de diverse aangekondigde trouwpartijen, moest het voor mij de finale worden van een week met up’s en down’s. Ook deze dag werden hier en daar wat regenbuitjes aangetroffen, maar dat mocht het succes van deze 4Daagse niet drukken. In Grave ruim genoten van de muziek en de lopers onder het genot van enkele boterhammen pindakaas en koppen koffie.
De lus voor de 50km-lopers bleek wel een hele taaie te zijn. Niet dat je wilt stoppen, maar het duurt wel ‘errug lang’! Maar, met mijn eigen tempo en muzikale begeleiding, werd uiteindelijk Cuijk bereikt. Naast de gezellige drukte in het centrum, is daar voor mij ‘de brug’ een nevendoel voor deze dag. Na een warme verwelkoming, in het zonnetje genoten de drukte op de brug en van enkele pilsjes. Maar ook hier moest een eind aan komen. Nog 15 km scheidde de finish en mij met daartussen een W4W-rust en een ViaV-rust. Naast de goede verzorging van ASG en Cornelia – waarvoor hartelijk dank – ook nog even bij de buren (de rust ViaV) aangelopen; zo’n 300 meter uit elkaar. Daar was ik blijkbaar de laatste wandelaar. Het kampement werd inmiddels afgebroken. Naast nog even wat pasta te hebben verorberd incl. een opbeurend gesprek met de organisatie aldaar, op weg naar de finish van de Nijmeegse Vierdaagse.
Tja, die laatste 5 km. Daar is al zoveel over geschreven. De enige vraag die telkens bij mij blijft hangen luidt: ‘Wie zijn nu gekker, wij of zij?’ ‘Zij’ zijn de enthousiaste mensen langs de Via Gladiola. Het is en blijft een mooi feest. Nijmegen, bedankt.
De ontvangst van de zilveren medaille voor de 5e keer, gaf ergens toch nog wel een brokje in de keel. Ja, ik ben blij dat deze N4D uiteindelijk zo soepel is verlopen. Ik zou en moest ooit die 200 km gelopen hebben.

Da’s nu gebeurd. Salut!