Op pad in/om Tilburg/Riel

	Datum:	13 feb 2022
	Naam:	Winterserie, dag 4
	Organisator:	wsv Hart van Brabant
	Plaats:	Tilburg
	Aantal km’s:	24,5
	Duur ±:	6 uurtjes
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

“Soms denk ik uren na en heb ik nog niks op papier, een andere keer bereik ik precies hetzelfde binnen 5 minuten.“

– Uitspraak: Herman Finkers.

De slingerende Leije

Vandaag weer eens een tocht bij een wandervereniging ‘soldaat gemaakt’ met in het achterhoofd mijn 12e aantreden in Nijmegen, de 2 alternatieven niet meegerekend. Dit jaar moet een speciale N4D worden; dat zal – hoop ik – de toekomst uitwijzen. De start is – zoals altijd in Tilburg – bij Boerke Mustsaerts. Alleen de richting is meestal onzeker. Gaat ie naar het noorden, dan zijn de Drunense Duinen het doelwit. Naar het zuiden is de Belgische Palomabar het keerpunt.
We gaan zuidwaarts, dus richting Paloma als ik tenminste de 35 km ga lopen. Maar dat staat niet in mijn planning: 25 km is nu ver zat. Na 2,5 km tref ik gelukkig een bezinestation aan op de route;  mooi op tijd. Via de wijk ‘De Blaak’ verlaten we  de stadse bebouwing, gaan onder de autoweg A58 en belanden in een fabrieksterrein met onnoemelijk grote hallen en parkeerterreinen.
Ergens in deze ‘consumptiewoestenij’ staat de bekende aanhanger met chauffeur en koffiedame; de vaste verzorging bij deze tochten. De warme koffie en peperkoek is een mooie opkikker, daar geregeld op open vlakten de wind behoorlijk grip krijgt op het lijf. Hier tref ik ook een voormalig bestuurslid van de Bossche 100, Co; het laatst gezien en gesproken in het pré-coronatijdperg. Gezamenlijk besluiten we de wandeltocht samen voort te zetten.
Prima wandeling met mooi weer!

Een prachtige dag; dat wel!

Geregeld heb ik momenten van herkenning; hier heb ik ook gelopen met de Avondvierdaagse met de kleinkinderen. Via het noordelijkste stukje Regte Heide belanden we uiteindelijk in Riel bij het café Den Overkant; we zitten dan op zo’n 14 km. Binnen is het lekker warm en goed toeven, ondanks de geldende coronaregels. Gelukkig hebben we een polsbandje als bewijs dat we çoronaproof’ zijn. Na de koffie gaat het verder richting finish. We pikken nog een deel van het Bels Lijntje (oud spoorlijntje richting België) mee en via het Zandeind gaan we ergens rechtsaf de wei in om uiteindelijk tegen de het riviertje de Leije te stoten.  Het is mooi om te zien hoe het zich slingerend door het landschap wurmt; ernaast ligt een kaarsrechte boerensloot.

Hoe hoog wil je het hebben ?

Co, bedankt voor je gezelschap.

We steken weer het Bels Lijntje over, volgen de Leije en komen tenslotte weer uit op het grote fabrieksterrein van vanochtend waar we weer worden opgewacht door het mobiele koffie-of-fris-terras. Na nog wat bekenden te hebben gezien gaat het de bosrijke omgeving van Tilburg-Zuid noordwaarts om uiteindelijk via wat omwegen stuk te lopen op de spoorlijn. Vanaf hier is nog maar één rechte lijn naar de finish waarin – als toegift – nog wel twee trappen zijn opgenomen om de spieren wat losser te maken.

In Boerke Mutsaers wordt het droge zand in de keel nog even ‘weggespoeld’ en na een korte ‘evaluatie’ gaan Co en ik ieder zijn weg naar het wachtende thuisfront. We zijn het er beiden over eens dat het na een lange periode van noodzakelijke onthouding het mooi is om met elkaar weer eens op pad te gaan en nu niet t.b.v. de Bossche 100.

Ja ja, ook dat nog, coronabandjes:     “A piece of cake !”